Handeln mosse Kalline, dat wöer iähr met inne Wiggde giewen. Klook wöer et nich güßt oaber lubitsk. Et hadde Näggeske läärt. Oaber Vadder was lesten Ennes joa Swienehändler un hadde et met siene Suogen un Fiärken to wat brocht. Kalline was soon Schinnäaus, os man so segg. "Man mott doa up to laupen kuomen", wöer immer iähr küern. Un so lött Kalline auk keene Geliägenheet vobu strieken, ümme bien Inkaupen de Priese to drücken. Manges wöer dütt auk Kliäterigge.
Am besten könne et dat uppen Wieekenmarkt, doa probeerde Kalline et met Vognögen. Et stönd denn auk düttmoal glieks wä bi de Buuernwichter met de Bottern un de Eggers. "Wat kost vandage de Egger, Wicht", froggde Kalline fuorts dat junge Därn, dat vornan stönd. "Fiewundtwüntig Pennige, schöne friske Egger met giäle Dotters, olle van düsse Wieeke."
"Oah, ganz schön düer, dücht mi, twee Egger achtunvättig is auk oll Geld noug", ment Kalline denn auk. "Na, mienswegen, ick bin for vandage dat Stauhn leeid", gönk dat Buurnwicht doa up in.
Kalline telt sick Stück oaf teggen Egger in sien Taschen un greip nui immer noa de dicksten. "Nei, nich de dicksten Egger utsöüken, dat giw et nich", krägget dat Wicht achter den Kuorf, un stölpet eenen Bühl üöwer de Egger. "Si doch nich so äauwiesig", segg Kalline, "wenn ick mi de Eggers utsöüken draff, nieehm ick se olle."
|
