Doa was de Plogkottens Hinnerk, de liärwe nich wiet van Bohmte. He hadde soon lüttken Buurnhoff un vowahde'n gooet Stücke Land met sienen eenen Piärd Maxe. Siene Frubben Liesken, sien *Rentemester* os he ümmer segg, is vo de Kögge, Swiene un Höhner tostännig.
Et was up eenen Sauterdag, Hinnerk hadde siene Noone achter sick, un nu woll he denn woll no een bieten arbeeden. He hadde düsse Wierken de Tiet met anner Wiärks tobrocht. Liesken hadde em oll de ganzen Dage anhoulen, dat he no den Acker to plöögen hadde.
Kott un bünnig göng Hinnerk, de Klock hadde oll veer sloan, innen Stall ümme sien Piärd Max to houlen. Dat was soon grobslächtigen Haflinger met klooke Oogen, graute Ohrden, un sien langen Stiärt stönnt mangens piel inne Heuchte. Do göngen de Beeden uppe Schoppendüerden to, un de Buur kreig den aulen Ploog, de Plaggen vonnen lesten plöögen sadden da no anne, uut 'n Schoppen. Hinnerk neimt sick 'n frisken Prümmken un denn göng et lös. Oaber he mosse dat Piärd ümmer andriewen, keen Wunner et was baule Sauterdagabend. Nu et was auk Sommerdag un warm. Hinnerk was ümmer an krakehlen: "To Piärd, to Piärd, to, to muarn is Sönndag!"
So göng dat de ganze Wiele. "Prrrr", segg Hinnerk, un denn wörn de Beeden auk oll uppen annern Ende. No eemoal twaß vohiär de Fuur. "Hott ümme", rööp he denn, "tenger, tenger, se kleppet oll", do wör de lüttke Bimmel vanne Schoole, de ümmer kleppede, wenn et up sesse togöng. Liesken sit amende auk oll uppen Miärlebuck, dachte Hinnerk bi sick un lött dat Piärd olle man loopen. He basel met dat Piärd rup un runner.
De Sönndag was nu oll ne tietlang inlütt. "Nu oaber Piärd mak to, dawwe Fiäromt krieget", segg Hinnerk, "muarn is Sönndag." Un denn keik Hinnerk sick up eenmoal ümme, un nu true he sienen Oogen nich, de Fuur was krumm un schäewe. Do woard he sick woahne, slög met de Pietsken up dat Piärd un rööp: "Piärd, Piärd, kiek di mol ümme, is dat plöögen?" -
|
