Heinz Leive
Plattdüütsche Vertellsels

Händken haulen - oaber nich uppen Pastorssofa

Händken haulen - oaber nich uppen Pastorssofa
Nu wöern Liesken un Hinnerk auk oll veer Joahr tohaupe. Sei hadden sick domols uppen Kirmes dat erste Moal so richtig inne Oogen kierken. Un sei hadden nu auk met de Öllern do üerber küert. De Hochtietsdag was nich mä wiet. Liesken kreig von de Öllern de Eikenmöbel vo de Sloopkamern un Hinnerk was auk nich vanne iärmsten Stie.
Un denn hadden de Beeden inne lessten Joahrn auk Mark vo Mark trügge lägd. Düsse Utstüer hadden nich olle jungen Lüe innen Duorpe uptowiesen. Wo de annern jungen Lüe inne Disco, or wat sei vandage do tosegget, göngen, do sat Liesken to Hus un was an häkeln un stricken, un Hinnerk verdeene sick no wat do to.
Sei hadden den Dag vo de Hochtiet inplant. Nu göngen sei denn auk fien maket to Pastor Seeligmann. De Pastor hadde sick dat Brutpoar in sien Hus anne Kiärken vo sienen Brutunnericht kourmen loten. Do seiden de Beeden denn auk inträchtig uppen Sofa van Herrn Pastor, Hinnerk hädde sien Liesken gärn dat Händken haulen, oaber dat gehöerde sick denn woll nich uppen Pastorssofa, hadde siene Mömen seggt.
De Pastor was en fründlick Minske un vertelle denn üerber den Sinn vanne Ehe un wat do ollens so met tosammen höng. Un denn siär he auk: "Liesel, ich gehe davon aus, dass Sie zu Recht das weiße Hochzeitskleid an diesem schönen Tage tragen werden. So lassen wir bei Ihnen, wie das in solchen Fällen üblich ist, unsere großen Glocken läuten."
Liesken druckse so vo sick hen un üeberslög so de lessten Joahrn. Do was doch eemoal wat met Koarl Lämmerschmidt in düsse Tiet, oaber so leige was et nu auk nich wä.
Un denn siär Liesken auk ganz liese to Herrn Pastor: "Och, Herr Pastor, lott sei man de lüttken Glocken auk to tüsken bimmeln."




Zurück

Home

Weiter

Biografie

Das Buch

Inhalt

E-Mail

Gästebuch

Awards



Goldene Linie