Baggenpohls Frittken mösse moal wä nau de Stadt hen. Af un to hadde he uppen Landrautsamt to doon. He hadde eenen amtlicken Bescheed voliggen un dat wull he denn woll sümmes do met de ehrdeinigen Beamten bespriärken. Sien Süerne Willi oaber göng düttmoal met. Willi kunne sick auk in 't Haugdüütske vull fiener utdrücken.
Eenes Muorns, et was in de leigen Tiet güßt no den tweeden Weltkrieg, do maken de Beeden sick uppen Pad. Liesken hadde vo de Mannslüe Botterbraute maket un de Thermosflasken met frisken Kaffee upfüllt. Dann keimp olles in den aulen Slürbüel, de was vo sowat no langens goot. Un sau föhrden Frittken un Willi mett 'en Postbus nau Ossenbrügge.
Toerst göngen sei upp 't Amt, um dat Kroms met de Papiern inne Riege to bringen. Do göng dat düttmoal bannig snell. Denn pattken sei auk no eeen bierten düer de Stadt un bekeiken sick de Schoufensters. Dat was oaber vo de Mannslüe amende woll nich so unnerhaulsam. Willi hadde oll ne Wiele up sienen Pappen inküert, he wull so giärn eenmoal in soon richtiget grautet Kino. Willi was sien Liärben no nich in soon grautet Kino. To Huse in Duorpe göngen de jungen Lüe woll af un an nau Gasthus Melkers uppen Saal to 'ne Filmvorführung, dat woern oaber meest aule Filme.
"Pappen lot us man vandage in Ossenbrügge blieben", siär Willi to sienen Aulen. Nau 'ne Wiele woll Frittken denn auk woll. "Jau, wi bliewet nu inne Stadt, et is Winterdag, de Fruslüe küernt de Arbeed in Huse woll no bewiärkstelligen", mennde he.
So göngen sei nu in dat graute Kino. Pappen greip an sien Kniepken un verlangede twee Intrittskoarden. Oh, dat was oaber 'nen fien Kino, hento keimp auk dat et schön warm hier was. Güßt bivo dat Licht utgöng, entdeckede Frittken uppen Boden eenen Wullfaden. He dachte sick, wisse häwwet wi tu Hus woll Wulle van usen Schoap, un de Fruslüe spinnet oll genaug, oaber villichte kunnen sei den Faden toin stoppen for use Söcken bruken. He wull düssen Faden denn woll vo Liesken mitniährmen. Man kunne jau nich wierten. He bückede sick, kreig den Wullfaden up un wickele sick düssen um sienen Dumen. Dat Licht göng ut, de Musik föng an, un nu göng de Film lös. Frittken wickele un wickele oaber de Faden göng so baule nich to Enne. Dat was nu son richtig fienen Film vo 't Hadde, dat göng de Beeden denn doch woll an 't Gemöt. Sei wöern so richtig dobi un sadden jau auk so gemötlick inne Stöhle.
Frittken miärkede nich, dat he auk no an wickeln was. He hadde nu oll een richtiget Kneuel upwickelt, baule to graut vo siene Bücksentasken. Oaber he kunne dat Goarn ja auk in sienen Slürbüel packen.
Os de Film nu to Enne was un de Lüe olle upstönnen, siär dat Frusminske nieben Frittken to iär Nauberske: "Hä, mi is dat bannig kault woarn anne Beene, doabi bin ick ganz sicher, dat ick mi vandage de sülvensstrickte warme Wullbüchsen antrocken häwwe."
|
