Do keimp eenes Muorns Koarl Melker anne Düern bi Schosters. Toleßt hadden sei bi de *Genossenschaft* den Vorslag maket, auk moal wä met eenen Büs tohaupe nau Ossenbrügge in't Theater to föern. Nu jau, et mössen oaber auk denn genoug Deilniehrmers sien. Un do Willem Schoster siet Joahrn do to gehöerde, wollen sei em auk froagen.
"Woll gi auk met nau Ossenbrügge in't Theater", froggde Koarl so butz, "et giw Sauterdag in eene Wierken 'ne Operette."
"Och jau, oaber ick mot doch iärben use Mömen froagen", siär Willem. Oaber Anna hadde innen Hinnergrund oll längst de Ohrden upprichtet. "Jau, dat lött sick maken, de Kinner sind graut un nich mä in Huse, un nu küern wi us auk moal wat günnen", segg Anna gawwe. Et was all lange Joahrns hiär, dat sei Beeden dat leßte Moal in Theater wiärsen sind.
Un os Willem sick dat doch so döcht hadde, no göng vo em so'n richtiget Spießrutenlaupen löss. Erst dat lange Seuken van dat Tüeg in Kläärschapp. Et was doch keen Kinnerspell de Sönndagsplünnen paraut to maken vo düssen Dag, meene Anna.
"Wies mi ens diene Sönndagsbücksen, de mot ick wisse no upbügeln." No leiger was et oaber met iähr stännigen Henwiese for Willem met de Hygene orre wat Anna do ümmer to quasen hadde. "Du muoßt glieks erst moal inne Badewanne, waske di auk richtig de Fööte, du weeß jau, dat du Schweitfööte häß." Du muß dütt un du moß dat, döchte Willem sick, oaber je höl an sick un dä so, os wenn he nicks höerd hadde. Os sei sauterdags in den Büs nau Ossenbrügge stiegen, was oaber ollens vogiehrten. Anna un Willem hadden sick fien maket un konnen sick woll seihen loaten.
Doato hadden sei eenen ganz fienen Platz tuorgen. De beeden seiten unnen in eene van de ersten Riegen tüsken Knäupers Wiesken un Tesels Frittken. Dat Orchester fiedele sick in, de Anwieserinnen maken de Düern to, no göng et löss. Anna hadde sick vo bito Bölkens ton Lutsken metbrocht. Et was müüskenstill, un denn föng de Musik an. Up eenmoal göng de graute Vöhang up. Dat was nu ganz wat anners os to Hus ümmer inne Flimmerkiste to kieken, döchten sick de beeden. Ollens was so dichtebi, dat *Gräfin Maritza* was so natürlich to Griepen noah. Et hadde oaber vierl Klöör uppe Backen. Un singen konnen de Speelers olle, de mössen olle stramme Lüngelsel inne Bost häbben.
Oaber dütt ollens hölp Anna do nich üöwer hen wäg, dat et ümmer nau sau nierbenbi an snuppern was. Et was so 'nen egentümlichen Gerook inne Neigde. Anna make sick Gedanken. Et konnte apatte nich gläuben, dat Willem nich de sauberen Söcken antrocken hadde. Os denn Pause was, siähr Anna iährn Willem stillken in 't Ohr: "Dat stinket hier ümmer so unangeneihm, oaber ick häwwe di jau nigge Söcken hen leggt."
Nu, et was doch goot, dat Willem verboggt hadde. He wisse doch, dat Anna em nich trubben dei. So greip Willem sick denn auk inne Tasken un kreig de aulen stinkigen Strümpe van de leßten Dage do ut.
"So", segg he, "ick häwwe de niggen Söcken antrocken", un os Bewies höl Willem iähr de stinkigen Strümpe unner de Niärsen. -
|
